Perfect voor het seizoen: 50 Words for Snow, van Kate Bush. Een uur lang, zeven nummers.

Snowflake, over een sneeuwvlok die naar beneden dwarrelt. Albert (Bertie), de zoon van Kate waar ze jaren lang een pauze in haar carrière voor nam, zingt het vallende sneeuwvlokje, en Kate spreekt hem moed in (maar we weten allemaal dat het niet goed zal aflopen).

Lake Tahoe, over een vrouw die overleden is (verdronken in een ijzig meer?), en over haar hond die nu stokoud is maar nog droomt van haar, en hoe ze hem roept en hoe hij thuis komt.

Misty, over een vrouw die een sneeuwman maakt. Die levend wordt, en dat ze vrijen: I see his snowy white face but I’m not afraid. He lies down beside me. So cold next to me. I can feel him melting in my hand. En de ochtend erna is hij weg — gesmolten? — en lijkt het erop alsof ze uit haar venster zal springen naar de sneeuw beneden.

Wild Man, over een Yeti, die iedereen een beest noemt, maar die dat eigenlijk niet is.

Snowed in at Wheeler Street, over twee verliefde tijdreizigers (een duet met Elton John) die elkaar altijd nét missen, in de tijd van Nero, de Franse Revolutie, de Tweede Wereldoorlog, 9/11.

50 Words for Snow, waar Stephen Fry vijftig alsmaar krankzinniger wordende namen voor sneeuw reciteert (degelijk tlhIngan Hol-accent op peDtaH ‘ej chIS qo’).

Among Angels is een lied voor iemand die niet weet dat zij erop verliefd is: I can see angels around you. They shimmer like mirrors in Summer. There’s someone who’s loved you forever but you don’t know it. You might feel it and just not show it.

Een plaat die schoner wordt met de beluistering, mijn gedacht.