Louis is Minecraft aan het spelen op één monitor, Jan en Anna zijn naar YouTube-filpjes van Studio 100 aan het kijken op de andere monitor.

Ik zit in de trekzetel.

Anna komt plots naar mij gelopen, fluistert: “Papa, ik ben al de hele tijd konijnenoortjes aan het doen bij Louis en Jan. Niet zeggen hé!“

Een half uur later, om kwart voor één: Zelie komt naar beneden gestommeld. “Mogge.” Terwijl Jan dorpelingen aan het doodmartelen is in een doodmachine die Louis gebouwd heeft. En Louis een spin aan het spelen is op een iPod.

En Anna een armband heeft gemaakt. “Maar hij is wel niet voor mij, want kijk, hij hangt zo aan mijn arm gelijk een hangbuikzwijn. Hij is voor mama!”

Ik ga mij in gang trekken om boodschappen te doen voor taart en dessert voor morgen.