Het was allemaal gepland, gisteren: het weer ging vandaag niet briljant zijn, de kinderen gaan graag eens naar Plopsaland, dus ik blijf thuis en ik zorg voor eten, en Sandra offert zich op en trekt kusttramgewijs naar de Meli.

Ik ging wel eerst eens over en weer naar Koksijde fietsen om te kijken of ze daar niet de eerste doos van Dominion in de Bart Smit hadden, maar voor de rest was het een dag van thuis zitten, misschien eens over en weer naar het strand, weather permitting, en dan rustig aan het eten beginnen. 

Deel 1 van het meesterplan: vroeg opstaan. We waren de afgelopen dagen alsmaar verder naar het middaguur opgeschoven, van wakkerwordmoment, dus het deed wel een beetje pijn, de wekken om halfnegen. En ik denk dat het ongeveer halfelf moet geweest zijn eer iedereen buiten was. 

Ik nog een beetje boek liggen lezen, en dan op de fiets gesprongen. Nog geen twee minuten buiten de deur: drache nationale! Ik was compleet, maar dan ook compleet doorweekt toen ik in Koksijde toekwam. En niet alleen stond er geen Dominion, maar de Westvlaamse deerne achter de toog had nog nooit van Dominion gehoord. Tch!

Terug naar Oostduinkerke gezompt, bij de viswinkel om de hoek een massief stuk goudbrasem gekocht, in appartement andere broek en hemd aangedaan, mantel te drogen gehangen, en aangezet om groenten te gaan halen. 

Een gewoontemens, die heeft alles altijd op dezelfde plaats zitten. Portefeuille, linkerbuitenzak van mantel. Sleutels, rechterbroekzak. Kleingeld, linkerbroekzak. Telefoon, linkerbinnenzak van mantel.

Een gewoontemens die net een andere broek heeft moeten aandoen en die zijn mantel wegens doorzeikt niet aan kan doen, die doet rare dingen. 

Ik stond dus buiten de deur van het appartement te zoeken naar al het gerief dat ik nodig had. Om de één of andere reden had ik wél een strandstoel mee (geen idee waarom, in de groentewinkel is dat niet meteen nodig), maar was ik niet zeker dat ik mijn boek meehad (een mens weet nooit dat er lange rijen staan), en en was ik ook niet zeker dat ik mijn portefeuille meehad. Of mijn sleutel. 

Bleek, zo’n dertig seconden nadat ik in het donker had staan zoeken in alle mij beschikbare zakken (een plastiekzak, inhoud: mijn brillenkas-met-zonnebril; mijn hemdsborstzak, inhoud: telefoon; mijn linkerbroekzak, inhoud: niets; mijn rechterbroekzak, inhoud: niets), dat ik voor een gesloten appartementsdeur stond met:

• een plastiekzak
• een strandstoel
• een zonnebril
• geen leesboek
• geen huissleutel
• geen geld

Zucht. 

Dan maar naar het strand getrokken met mijn plastiekzak en strandstoel en zonnebril. 

In de branding gaan zitten. Gaan zitten niets doen: zonder boek is het redelijk saai: putten maken met mijn voeten, kijken naar de golven, strandvlooien afspoelen. 

Een kwartier later mijn stoel een beetje willen verzetten en gestruikeld in een diepe put die de één of andere zot zo’n twintig centimeter voor mijn stoel gegraven.

Redelijk languit in het water gevallen, gelukkig zonder getuigen, en gelukkig met mijn telefoon in de ene hand die boven water is gebleven, maar voor de rest was ik er wel aan voor de moeite. 

Koud, koud, koud. Wind en koud. 

Ik was toch al nat, en mijn onderbenen hadden warm in het water: ik heb mijn stoel dan maar in de branding gezet. Gelijk: tot aan mijn middel in de golven. Een uur of twee aan een stuk, misschien meer.

De mensen zullen wel raar gekeken hebben. Ik heb dus mijn zonnebril opgezet en gedaan alsof ik sliep (behalve om de twintig minuten als ik mijn stoel moest opschuiven wegens eb).