Kwam ik vanavond thuis, wist Anna mij te zeggen dat ik macaroni moest maken maar alles staat klaar en de pasta staat naast het water en de saus moet nog met kaas en mama heeft gezegd dat zij (Anna dus) zeker op tijd in bed moet.

Euh… okay…?

Dat was terwijl ik de fiets nog door de voordeur aan het wurmen was, Anna vanuit het deurgat van het bureau.

Tien seconden later, telefoon van Sandra. Of ik al thuis was? Euh ja, ik ben al thuis. Ah goed, dan zitten de kinderen niet te lang alleen, en of ik wist dat ik macaroni moest maken en dat alles klaar stond maar dat er in de saus zeker van die feta of geitenfetta moest omdat het anders te zoet zou zijn. 

Euh… okay, dus. 

Er stond een ketel met water op het vuur, waarnaast een pak macaroni. Naast het vuur twee potten fetta-achtige dinges. En nog op het: een tweede ketel, met een soort oranje iets erin. Oh bloederige hel, dacht ik: pompoen. 

“Hij had het niet zo voor pompoen,” zei hij met het understatement van de week. 

Water doen koken, macaroni erin, oranje bocht opgewarmd, de nog aanwezige kinderen aan tafel geroepen (Sandra zat met Jan op het voetbal, Zelie moest gaan turnen of zo), macaroni in hun kommen gegoten, kaas erbij, en ze met min of meer smaak zien eten. Niet vreselijk enthousiast, maar toch ook niet met tegenzin.

Zo ver zo goed, ik heb er geen groot spel van gemaakt, ik heb niet eens geproefd. Bij mij was het warme pasta met gewoon wat peper en zout, een leksken goede olijfolie en parmezaan, en dat was ongetwijfeld vele tientallen keren lekkerder. 

En toen kwam Sandra een paar uur later thuis, en bleek dat ik de soep van ’s middags over de pasta gegoten had. De pastasaus zat in de derde pot die op het vuur stond.