Ik was gisteren thuis en Sandra niet. Ik belde om te kijken wie er wanneer thuis zou zijn, en ik kreeg meteen de instructie om eten te maken.
Maar! Ik stond al in mijn tabbaard, en dan ga ik uit principe niet meer buiten boodschappen doen. Dus was het te doen met wat er in huis was en, bijkomde instructie: ik moest iets doen met twee bollen verse mozzarella die gekocht waren.
Het is dit geworden (geen foto als het klaar was, wegens vergeten):
Drie tenen look fijn gehakt en in olie aangebakken, drie blikken tomaten bijgekapt, een minuut of tien laten sudderen met wat kruiden (basilicum, oregano, salie, thijm, rozemarijn en een extra grote schep piment d’espelette).
Ondertussen macaroni koken, en van zodra klaar door de saus mengen.
In een overschotel een laag macaroni, daarop de in schijven gesneden mozzarella en redelijk wat vers geraspte parmezaan. Daarboven de tweede helft van de macaroni en de overgebleven saus, en nog eens mozzarella en parmezaan.
Een kwartier in de oven en klaar.
Voor herhaling vatbaar. Volgende keer misschien met spaghetti. Of farfalle. Of de macaroni in stukken doen op voorhand — wegens toch onhandig.
in uw tabbaard, goh, ‘k heb dat woord in geen eeuwen meer gehoord.