De kinderen zijn tegenwoordig Skyrim aan het spelen, en nog altijd Minecraft, en ook wel Singstar.

Ik heb het al járen gehad met switch shoppers twitch shooters [autocorrect, een gemak als het werkt] en dingen, en eigenlijk ook wel met dingen mij teveel doen nadenken. 

Wat mij wreed content maakt van XCOM Enemy Unknown: turn by turn vechten tegen aliens, in behapbare stukken van telkens een missie en dan weer naar huis. Een kinderhand is gauw gevuld, al begint die Playstation zijn leeftijd te tonen: laadtijden tussen missies, dat steekt op de duur wel wat tegen. (Enfin, ik steek het op de Playstation, maar ’t is zoals altijd: als de spelletjesprogrammeurs van tien jaar geleden en van twintig jaar geleden zouden zien hoe slecht en verspillend de zaken tegenwoordig geprogrammeerd worden, ze zouden met apoplexie opgenomen mogen worden.)

Maar hey, en in related news: ik ben ook heel content voor mijn maten van Star Citizen, die sneller dan ze zelf verwacht hadden aan hun drie miljoen dollar zijn geraakt. Ik kijk er zo hard naar uit om dat te spelen, binnen een paar jaar.

En ondertussen wacht ik nog altijd op die versie van Dwarf Fortress die eindelijk speelbaar zal zijn — ze zal er ooit wel eens komen als het iemand anders dan Tarn Adams is die het maakt. En op Cube World, of hoe het ook gaat heten, dat waarschijnlijk één dezer maanden uitkomen.