Hazeker, dat het een fijn optreden was. Bij stem is hij al een hele tijd niet meer, en een gitaarvirtuoos zal hij ook niet meer worden, maar de nummers maken alles goed. 

En zijn jongste dochter Kelly was er ook bij, zo schattig dat dat was!

Er is een hele reeks Greatest Hits doorgedraaid (Me & Bobby McGee, Sunday Morning Coming Down, Help Me Make It Through The Night), Best of All Possible Worlds, The Silver Tongued Devil and I, …) en een hele reeks minder bekende die hij wel meer live doet (Darby’s Castle, Here Comes That Rainbow Again, Nobody Wins) en een aantal recentere dingen (van zijn laatste plaat kan ik mij alleen het liedje over Ramblin’ Jack Elliott herinneren,  van Closer to the Bone was er From Here to Forever).

We hebben veel gelachen (toen zijn dochter gebaarde en oogrolde bij “He’s a pilgrim and a preacher, and a problem when he’s stoned” uit The Pilgrim – Chapter 33, ha!), ik hield het — zoals altijd, trouwens — niet droog bij Jody and the Kid, ik stond op armafstand van de mens zelf, a good time was had by all. 

Ik heb alleen heel erg veel medelijden voor meneer Kristofferson, dat hij morgen in Tilburg en daarna in Engeland opnieuw diezelfde irritante Hollandse superfans voor zijn neus zal hebben, met de meneer die elk nummer een halve seconde te vroeg mee-“zingt”, en de mevrouw die begot een beschilderde klomp met een fles wijn erop meehad.