Vroeger, op school, was “ik heb buikpijn en hoofdpijn” de standaardmanier om te proberen thuis te mogen blijven.
Als dat niet meteen lukte (praktisch nooit, na een paar jaar), dan was er nog altijd de thermometer en de gloeilamp (oppassen, 43° koorts is niet realistisch, 39.7 is ideaal). En vooral: goed weten dat mijn ouders alletwee gingen werken, dus dat het genoeg was om te blijven discussiëren tot een bepaald moment, want dan moésten ze mij wel thuis laten.
En dan kon ik een boek lezen in de zetel in plaats van naar de turnles te moeten, of naar de speeltijden tussen de lessen door.
Ik heb nu écht buikpijn en hoofdpijn (in combinatie wat ik gisteren ook al had). En ik zit thuis, en ik kan geeneens lezen of televisie kijken zonder het gevoel te hebben dat mijn hoofd ontploft, en/of dat ik moet overgeven.
‘t Zal wel over gaan, hopelijk morgen al, maar voor het moment: bleh.
Ziek zijn sucks major balls.
Ah bleh veel beterschap. Ben ook geen fan van hoofdpijn die je bijna doet overgeven. Ik heb het syndroom van Horton dus jammer genoeg krijg ik dat nogal regelmatig. Neem daar dan nog gewone migraine bij als het den tijd van maand is en dan nog eens een kopvalling hier en daar. Ben er net weer even vanaf van dat hoofdpijn hebben. Lang leve de sinutab!
Ik ben snel gestopt met het buikpijn excuus te gebruiken op school. 1e middelbaar, ik gebruik het excuus en de toezichtster slaat prompt de handen in elkaar en exclameert, “oooh, maar ik denk dat je een groot meisje aan’t worden bent”.
Veel beterschap in ieder geval.