Ik herinner mij nog vijf jaar geleden, toen Zelie zich wou verkiesbaar stellen voor het leerlingenparlement op school. Hoe ze haar hersenen pijnigde om goede ideeën te vinden, dingen die ze zou kunnen doen en verwezenlijken die niet onrealistisch waren en die voor iedereen iets zouden kunnen betekenen. 

“Gezelschapsspelen tijdens de middagpauze” was één van haar voorstellen. Eén van haar andere voorstellen was denk ik iets met “één keer per maand vis ‘s middags voor wie wil”. Needless to say dat ze niet verkozen raakte. De andere kandidaten hadden uiteraard al lang op voorhand gelobbyd en stemmen geronseld en gekonkelfoesd, en wat de voorstellen waren, deed er uiteindelijk bijna niet toe. 

Het waren als ik het mij goed herinner trouwens ook allemaal dingen zoals “frisdrankautomaten op de speelplaats” en “een week schoolreis”, die er nooit ofte nimmer ooit zouden doorkomen. Maar hey, met azijn vangt men geen vliegen en wat maakt het uit eens ze verkozen zijn, juist?

Needless to say dat het een bittere les was voor Zelie. 

Louis had geen zin om zich verkiesbaar te stellen, maar kijk nu: Jan wel. Ik moest mij voor de computer zetten en zijn instructies volgen voor het verkiezingsdrukwerk: zijn voorstellen zijn een fuif op het einde van elk trimester en een voetbaltoernooi. En zijn slogan, daar was hij ook al zeker van: Stem op Jan voor het beste schooljaar ooit! Op een rode achtergrond, ja, een rode. O ja, en niet gewoon “fuif”, maar “megacoole fuif”. Uh huh. 

Dié les heeft hij dan blijkbaar toch al geleerd.