Recepties en zo: ik weet niet hoe mensen dat doen. Dan zijt ge aan het spreken met mensen, maar wanneer moet dat stoppen?
Ik ben altijd bang dat de mensen mij al beu zijn, dat ik ze tegenhoud van met meer interessante mensen te spreken, dat ze het eigenlijk over iets anders wilden hebben… Aaaargh stress.
Het was een fijne receptie met fijne mensen vanavond, van de alumni van de school op het filmfestival (première van Emmenez-moi en van Gravity), maar ik ben van de zenuwen na een drie kwartier of zo naar huis gegaan. Driehonderd man: echt veel te veel.
Spijtig wel, maar hey.
Reacties
2 reacties op “Volk”
Inderdaad niet gemakkelijk! Misschien vind je het prettig om te weten dat ook tafelspringers bij dit soort samenscholingen niet geheel stressvrij navigeren? Zie dit stukje (http://justguidooohh.com/2013/03/15/twijfel/):
“Voor mij is dat iets onwezenlijk. Een receptie, dat houdt het midden tussen een speeltuin en een arena. Een misselijkmakende, dolle dynamiek, waarbij al je zintuigen gespannen zijn, op onvoorstelbaar veel niveau’s. Vermaken, intellectueel scherp staan, beleefd zijn, hoofs, mensen naar de zin maken, mensen met elkaar in aanraking brengen, contacten niet uit het oog verliezen die je eventueel nog zou willen zien. Nooit genoeg tijd”
Zo’n dingen, nee, daar kruip ik in een hoekje, bekijk alles, zou het tof vinden om aangesproken te worden, maar dan ook gelijk schrik voor alles. Ja, ik ben diegene die altijd een uur te vroeg aankomt, en na 20 minuten terug weg is.