Ik ben totaal geradbraakt en ik kan geen stap meer vooruit zetten, maar hey ho, wat een fijne dag, vandaag.
Om te beginnen: de trein nemen tijdens een schoolvakantie, da’s dus gegarandeerd plaats genoeg om te zitten. En al die mensen die er, vier jaar later, nog altijd ook op zitten! De oude kleine mevrouw met haar grijze pagekapsel die altijd op een stuk walnoot lijkt te kauwen, de jongedame die het niet nodig heeft maar toch met een halve kilo fond de teint en poeder rondloopt, de kaarters, de ambtenaren die al een halve liter op hebben op het perron, aaargh.
Het werk zelf blijft op zich natuurlijk altijd wijs: luisteren en volgen tot bij uzelf het licht aan gaat, en dan proberen achterhalen of uw eerste inzicht klopt, en zo niet, bijsturen, en zo ja, proberen communiceren wat dat inzicht is, en lather, rinse, repeat.
Fijne klant ook, vandaag, van wat ik er van zag. Mensen waarmee ge een gesprek kunt hebben en zo. Het doet er dan uiteindelijk niet toe of het een non-profit is met een budget van een paar honderd euro’s of een very much for profit waar mensen spreken over honderden miljoenen euro’s. De problemen zijn min of meer hetzelfde, de oplossingen kunnen min of meer hetzelfde zijn, en mensen blijven altijd mensen.