Wij hebben een paar jaar geleden met onze jongste een hele tijd heel erg schrik gehad, op de  afdeling intensieve zorgen voor kinderen.

Mensen zeggen wel eens “ik kan het mij voorstellen”, maar dat is niet zo. Het is bij iedereen anders, en iedereen verwerkt het op zijn of haar manier.

Op het moment zelf bleef ik er bijvoorbeeld allemaal redelijk nuchter bij: we kunnen er niets aan doen, de dokters en de machines en de geneesmiddelen doen hun best, we zien wel wat er gebeurt. ’t Is pas achteraf, jaren later nog, dat het allemaal terugkomt. De wat-alsen en de had-ik-maars, smeerlappen die ’s nachts in de donkerte liggen te loeren.

Soms komt het nog net wat meer terug dan anders. Als ik het laatste nieuws van Kamiel lees, bijvoorbeeld.

Al een tijd, maar nu écht heel hard: extracorporeal membrane oxygenation is de naam van het ding, en dat is een naam waar niemand vrolijk van wordt.

Vingers gekruist voor Kamiel.