’t Is voorbij, en ik begin nerveus te worden: de eerste humaniora-examens ooit voor Louis, en de eerste examens in de Tweede Graad voor Zelie.
Het verschil tussen eerste en tweede graad (tussen twee humaniora en derde humaniora, dus) is toch wel groter dan ik het mij herinner: vooral dat er minder kleine ondervragingen zijn tussendoor, waardoor ze grotere gehelen moeten leren, en dat als er dan een slechte overhoring tussen zit, die punten moeilijker op te halen zijn.
Ik zou eens moeten vragen of er veel verschil op de examens zit, maar ik had gelijk niet de indruk.
Het is natuurlijk nog maar het eerste trimester, en zelfs als er iets aan de hand is, is er niet noodzakelijk iets érgs aan de hand, maar toch: ik ben helemaal nerveus in de plaats van de kinderen.
Reacties
Eén reactie op “’t Is voorbij”
Ik begrijp wel waarom je nerveus bent, ik zou het zelf ook zijn, maar ik zou mezelf verplichten om dat te rationaliseren. Er kunnen twee dingen gebeuren: ofwel zijn hun punten goed, ofwel niet. Als ze goed zijn, dan weet je dat ze er goed zitten. Als ze slecht zijn, dan heeft dat allicht een van deze twee oorzaken: ze zitten niet in een richting die bij hen past, of ze hebben zich niet genoeg ingespannen. In het eerste geval zijn slechte punten dan een welkom signaal, omdat ze je de kans geven er opnieuw over na te denken. In het tweede geval moet je niet nerveus zijn maar kwaad op je kinderen. 🙂 En bovendien: dat ze zich niet inspannen, zie je (denk ik) ook los van hun punten. (Ik vind ook dat een ouder een kind mag aanspreken op een gebrek aan inspanning zelfs als de punten wél goed zijn. Een bepaald IQ hebben is geen verdienste, je best doen wel.)
Enfin, dat is dus als ik erin zou slagen volstrekt redelijk te zijn. Want zoals ik al zei: ik zou ook nerveus zijn. En FUCK denken als hun punten niet goed zijn.