Soms zit ik ergens, alleen, of in gezelschap, en luister ik naar mensen of naar mezelf, en denk ik wel eens: ik zou eigenlijk eens een echt gesprek moeten voeren.

Zo van vragen hoe het er mee gaat uit oprechte interesse, en geen domme grapjes doen maar echt luisteren, en antwoorden, en nadenken, en samen ergens uitkomen waar we niet vertrokken waren en waar we nog niet geweest waren. En hopen en verzuchtingen, en plannen en vloeken, en lachen en bleiten en al die dingen, gelijk in slechte Franse films, uren aan een stuk.

Het blijft bij erover nadenken, negen en negentig keer op honderd: hoe begint een mens daar in ’s hemelsnaam aan, aan een serieus gesprek? Voor ge het weet, is het van grapjes en ah ha ha en hopla: dezelfde non-conversatie als altijd, en dezelfde nietszeggende nietszeggendheden, en kijk nu, de avond is al voorbij en ha, we moeten dat nog eens doen en damn het is wéér niet gelukt.

Meer drinken, misschien? I dunno.