Her, van Spike Jonze. Ik wist er twee dingen over: het speelt zich af in de niet-zo-verre toekomst, en gaat over iemand die verliefd wordt op de persoonlijke assistent in zijn computer.

Of nee: drie dingen. Ik wist ook dat de film een schabouwelijk hoge score had op allerlei reviewsites. Voor de rest ben ik erin geslaagd om geen enkele review te lezen, geen enkele trailer te zien, en niemand te spreken die hem gezien heeft.

Vanavond samen met een dood- en doodzieke Zelie gekeken, en jazeker: Her komt helemaal bovenaan in mijn lijst van allerbeste films ooit. In het aangename gezelschap van Blade Runner en Gattaca en Eternal Sunshine of the Spotless Mind.

Mooi, ontroerend, machtig geacteerd (Joaquin Phoenix, alles is vergeven! en Scarlett Johansson’s stem, geef die een acteerprijs), prachtige cinematografie, en vooral: het perfecte einde. Intelligent, bitterzoet en hartverwarmend tegelijkertijd. Het maakt niet uit dat ik het einde al helemaal in detail kon voorspellen na een kwartier film — integendeel zelfs, het maakt het alleen maar een betere film.