Kinderen hebben, dat is elke dag werken aan hun opvoeding. Vanmorgen zei Jan dat hij vanavond “één van die lekkere lolly’s” zou eten die ik eergisteren had meegenomen. Ik had gezegd dat dat mocht, als ze een goed rapport hadden, namelijk.

Er viel een diepe stilte aan tafel.

“Lekstok.”

“Hu?”

Ik heb Jan dus nog maar eens, ten overvloede, gezegd dat wij lekstok zeggen, en niet ‘lolly’. En dat als hij ‘lolly’ wil zeggen, dat hij dat uiteraard mag doen, maar dat hij dan ook al zijn zinnen moet beginnen met “Nou, sech”. En niet “zeg”, maar wel degelijk “sechchchchhhhh”, met een s vooraan en zo’n doodsreutel achteraan. En dat hij “doei” moet zeggen telkens hij een ruimte verlaat.

Serieus, waar zijn we in ‘s hemelsnaam mee bezig?