Het was vandaag vergadering / gesprek / uitleg bij fijne klant Colruyt. ’t Zijn leutige vergaderingen, als ge tijdens de vergadering mensen ziet gaan van “hey, wacht even, maar dan kunnen wij dit!” en van ” en van “hela miljaar! dat wil zeggen dat dat dat mogelijk wordt!”, en ’t is ook leutig om te kunnen tonen hoe ge uit rapporten die er redelijk droog uit zien en deux temps trois mouvements behoorlijk interessante dingen kunt halen.

Wat daarentegen minder was: de vergadering was in Hol Van Pluto, Voorbij Brussel, om 8u30. Acht uren dertig mijne mens! Dat wil dus zeggen: aanzetten op het werk om zeven uur ten allerlaatste, en dus om kwart na zes uit mijn nest en met de fiets naar het werk. Nu, da’s niet zo verschrikkelijk anders dan andere dagen: ik ben meestal wakker om zes uur, zelfs al lig ik nog in mijn bed tot anderhalf uur later. En ik had vannacht redelijk lang geslapen (in totaal 4 uur en 49 minuten).

En op weg naar Halle heb ik denk ik drie kwartier min of meer geslapen in de auto (sorry), tijdens de meeting was ik zo klaarwakker als klaarwakker kan zijn, en dan zijn we nog iets gaan eten (een degelijke hamburger bij Mag’s, met een meer dan degelijke geuze van Boon) en dan in het naar huis gaan heb ik zeker een uur geslapen in de auto (nogmaals sorry).

Nochtans: ik heb dan nog een paar uur proberen werken, maar ik heb het uiteindelijk nog voor vier uur opgegeven en ik ben naar huis gefietst. Het was enorm lang geleden dat ik nog zó moe was. Thuisgekomen, in mijn bed gevallen, meer dan twee uur geslapen, en nóg moe wakker geworden.

Zo. Weird.

Geen enkele fysieke activiteit doen, meer slapen dan anders, en toch doodmoe zijn.