Bimbam de klokken!

Gisteren werd ik wakker en ik het was meteen duidelijk: minder pijn! Hoera! Joechei!

Ik kon nog altijd niet stappen of zo, maar het lukte toch al met een kruk. De dagen daarvoor lukte het niet zonder letterlijk luid roepen van de pijn (en als het echt niet ging, dan was het op mijn achterwerk slieren op de vloer of één traptrede per keer). Not very dignified, nee.

Afijn. Mijn moeder heeft me naar de huisarts gevoerd, en hoera jicht. Kristallen in uw gewrichten, dat voelt dus gelijk naalden aan omdat het ook gewoon naalden zijn.

Er zijn middelen tegen, maar met mijn nier-ahem-problematiek zijn die middelen niet aan de orde, en dus hopen we dan maar dat het een eenmalige dinges zal zijn.

Vanmorgen dacht ik zeer optimistisch mijn schoenen aan te trekken, maar mijn voet past voorlopig niet in mijn schoon (en het deed ook eigenlijk veel te veel pijn om te proberen foceren), dus heb ik mijn grootste, oudste en meest versleten slets aangetrokken, er een plastiekzak rondgebonden en met elastieken vastgezet. En dan ben ik op mijn fiets geklauterd en zeer traag en voorzichtig naar mijn werk gefietst.

’t Is geen zicht, maar hey. Content dat ik eens uit mijn zetel ben.