Het… is… het geluid van mijn verse arterioveneuze fistel, hoezee!

Yep, ik heb nu een linkerarm die dag en nacht ruist. Zoals het geluid van de zee in een schelp aan uw oor, maar dan iets luider. En het voelt ook aan alsof er iets ruist.

Ik ben nu zo één van die mensen geworden die aan familie en collega’s veel te enthousiast aanbiedt “voelt eens aan mijn arm” of “luistert eens naar mijn arm”. ’t Is erg.

En het voelt allemaal aan alsof ik een enorme blauwe plek heb aan mijn pols en in mijn duim en mijn handpalm. Ik vermoed dat dat wel over zal gaan, maar wat er niet over zal gaan, of toch niet meteen denk ik, is dat mijn linkerhand kouder zal aanvoelen wegens dat er maar één slagader meer in terechtkomt in plaats van twee.

Ah well. ’t Is beter dat dan de mevrouw in de kamer links van mij in het hospitaal, die denk ik iets geamputeerd is geweest. En dan de mevrouw in de kamer rechts van mij, die met MRSA zat. En dan de meneer in de kamer rechtover, die blind of zeer slechtziend of analfabeet was. 🙂