Humor! Ik ben zonet met lokale verdoving geopereerd (nee, ze hebben mij niet laten mee kijken), en dat is dus wel zeer, zeer raar.
Het is aan mijn voorarm dat er gesneden wordt, een ader met een slagader verbinden via een fistel. Daarvoor doen ze eerst verdoving: met een soort cattleprod stekken in mijn oksel, tegelijk een echo nemende en een dikke spuit vol verdovende middelen bij de hand. Niert enorm aangenaam, ook niet zeer pijnlijk of zo: telkens er een zenuw gevonden wordt (door te kijken op de echo en electrische schokken te geven en te zien of ik stuiptrek), spuiten ze wat verdoving in.
Tot mijn arm helemaal lam is. Enfin, helemaal, ’t is te zeggen: het grootste deel. Ik kan hem nog opheffen, maar niet tegenhouden als hij dan op mijn gezicht valt. Mijn vingers, mijn pols en mijn voorarm kan ik helemaal niet bewegen, dat voelt aan alsof het van een vreemde is.
Operatiekamer binnen, ontsmet, groen laken voor mijn gezicht, en beginnen maar.
Het snijden, dat voelt ge dus nog hé. En als uw zenuwen aangeraakt worden ook (en hoe). Maar voor de rest is het daar liggen, uw eigen voelen opengesneden worden, horen en rieken hoe er iets verbrand wordt, horen hoe ze zoeken naar aders en dingen, hoe er dingen worden afgeklemd en doorgesneden, en dan op het einde voelen hoe er dingen dichtgenaaid worden.
Twee uur op recovery gelegen alhoewel het niet nodig was (pech dat het juist middag en spitsuur was) — gelukkig had ik lessen getrokken uit vorige keer, en had ik nu mijn leesboek mee.
Afijn. Op mijn kamer nu, en hopen dat ik naar huis mag.
update: ’t zal du morgen zijn. Die boedknijpfles (ik ben de echte naam vergeten :)) moet er een nacht in blijven zitten.
Reacties
7 reacties op “De geur van mijn eigen verbrand vlees”
nu ge het zegt, schoon weer inderdaad voor een eerste bbq’tje van het jaar
Ugh! Geen volledige verdoving gekregen? Ik veronderstel dat dat wel zijn redenen zal hebben. Toen mijn schouder vorig jaar moest worden ge-abimeerd, kreeg ik een double whammy: algemene anesthesie (licht uit) en een naald achter mijn sleutelbeen voor een lokale verdoving. De volgende 24 uur waren mijn rechter arm + hand een ambetantig rondflappend onderdeel aan mijn lijf. Krijg je nog eten ginder? Hopen dat het geen erwtjes zijn. Trust me, I’ve been there. 😉
Snel herstel gewenst!
De redenering was: als het kan zonder algemene verdoving, waarom dan niet?
En gouden tip voor hospitaalvoedsel: altijd een speciaal dieet vragen. Dat wordt in kleinere hoeveelheden gemaakt en is meestal lekkerder.
(Alhoewel, ik kan niet klagen van het AZ Sint-Lucas in Gent: fijn hospitaal, fijne mensen, en meestal uitstekend eten.)
Ge weet wat ze zeggen: beter een gat in uw arm dan een arm in ..
Hoe smokkel je in godsnaam een boek in de recovery ? Zeer geïnteresseerd aangezien ik zelf een operatie in het vooruitzicht heb en mij niet kan voorstellen dat ik daar een aantal uren moet liggen zonder leesvoer.
Onder uw kussen steken.:)
De wederhelft kreeg een nieuwe knie gestoken onder ‘lokale’ verdoving (epidurale). Aangezien de anaesthesist enkel Frans sprak, had ze dat niet goed door tot ze daadwerkelijk begonnen. Quelle surprise!
Het verbrande vlees, het hameren en boren… ik weet niet of ik daar allemaal zelf zo goed mee zou overweg kunnen.