Puk en Pin

In mijnen tijd hé, in mijnen tijd, waren Puk en Pin en Sim gewoon namen van kabouters, meneer.

Gisteren is mijn telefoon voor het eerst in zijn bestaan zonder batterij gevallen: dat komt ervan van heel de dag op 4G te zitten wegens niet in het oog hebben dat het draadloos netwerk af stond.

Geen groot evenement, zou een mens denken: gewoon in het stopcontact steken, opladen en hoppakee?

Neen, dus. Ik start mijn telefoon weer op, hij vraagt mij om de pincode van mijn sim, ik geef dezelfde code in die het al gelijk sinds altijd was, en euh neen. Ik moet in de winkel een nieuwe gekregen hebben, en het is mij niet expliciet gezegd dat mijn code veranderd is, anders had ik dat natuurlijk opgeslagen bij al mijn andere codes en wachtwoorden.

Waardoor ik nu met een dunne zwarte baksteen zit, die als ik hem aanzet hard ligt te zagen om een puk. Die ik ook niet heb, natuurlijk. Mijn oude puk en die van daarvoor en daarvoor, ja, die staan allemaal proper opgelijst. Maar niet de meest recente.

Kak. En nu? Naar een winkel, zeker?

Bah, bah, bah.