Ik moest een computer kopen voor mijn moeder. Op mijn telefoon naar de winkel gegaan, gevraagd of deze in orde is, besteld, en dat komt dan zaterdag ergens in de voormiddag toe.

Zot, eigenlijk, als g’er bij stil staat.

En ik kijk absoluut niet uit naar het allemaal uitleggen en ‘configureren’. De miserie is: er is bijna geen kans ter wereld dat de wachtwoorden voor Microsoft- en Google-account nog gekend zijn; de oude computer is schielijk komen te gaan nadat er een glas water op gedumpt is; de smartphone met authenticator is wellicht gelockt wegens drie keer verkeerde pincode ingegeven.

Dus dat wordt een raar soort dans van Telenet bellen om te weten wat de PUK is om de PIN te resetten (denk ik) — maar natuurlijk dat ik geen idee heb van klantennummer of wat dan ook. En eens ik dat heb, kan ik aan de authenticator en kunnen de wachtwoorden van Google en Microsoft gereset worden, en kunnen we weer aan GMail en de bookmarks en alles.

En ergens daartussen moet ik op die oude computer op de één of andere manier de pst-file met twintig jaar mails recupereren en dat ook op die nieuwe computer krijgen. Zucht.