Gezien sinds het toch eigenlijk achteraf beschouwd vooral pijnlijk slechte Boys Over Flowers:

Picard, seizoen twee

Ondertussen zit ik aan aflevering vijf, en ’t is waar wat Mike en Rich zeggen: een mens krijgt whiplash van wat ze doen. Eerst is het klassieke Star Trek, dan zitten we plots in een distopisch parallel universum, dan is het tijdreizen, dan is het een car chase, dan is het een aanklacht tegen ICE, dan zien we plots een voorouder van Noonian Soong, dan is het dit, dan is het dat. Plotlijn op plotlijn op plotlijn.

Ik ben minder enthousiast dan ik in het begin van het seizoen was, maar bon, ’t is nog altijd niet slecht. Ik kon er ondertussen ook niet naast kijken dat het volgende en meteen ook laatste seizoen Worf en LaForge gaat laten terugkomen — wie weet wat ze nog allemaal in het verhaal gaan wurmen. En als ze het hoofdplot met de Borg niet in dit seizoen oplossen maar er een cliffhanger van maken, kzweertu ’t zal ulderen besten dag niet zijn.

Bridgerton, seizoen twee

We kunnen daar kort over zijn: allemaal schone mensen, maar te weinig sex.

Als ik een Koreaanse serie bekijk, ben ik mentaal voorbereid op zestien afleveringen van elk een uur zonder expliciete vleselijke lusten. Met ergens in aflevering tien een kuise maar welgemeende omhelzing, een aflevering of twee later lippen die elkaar vluchtig (of nét niet) aanraken, en in pakweg aflevering veertien of vijftien een échte kus.

Bridgerton vorig seizoen was hola wát? vanaf de eerste tot de laatste aflevering. Ik ga niet te veel spoileren van dit seizoen, maar het is deze keer dus niét dat. Grmbl.

Wél schone mensen. En veel smachten. Come to think of is, ’t was een beetje gelijk een K-Drama in dat opzicht.

Weightlifting Fairy Kim Bok-joo

Van K gesproken: Weightlifting Fairy Kim Bok-joo is fantastisch goed. Het is zeer (zéér) los gebaseerd op een waargebeurd verhaal, van een gewichthefster en een zwemmer die op elkaar verliefd werden.

Grappig, ontroerend, spannend, romantisch: het heeft alles. En Kim Bok-joo (gespeeld door Lee Sung-Kyung) en Jung Joon-Hyung’s (Nam Joo-Hyuk) zijn het meest schattige koppel ter wereld.

*smelt*

Thermae Romae Novae

Concept: architect van thermae (baden) in Rome valt in het water en reist door tijd en ruimte naar Japan, waar hij bijleert over allerlei vormen van baden in Japan. Hij keert terug naar Rome en voert uit wat hij in Japan zag.

Dat, elf afleveringen aan een stuk. Elf aflveringen waar hij keer op keer mateloze bewondering heeft voor het meest indrukwekkende volk ter wereld, de Japanners. Ook elf afleveringen waar hij meestal naakt rondloopt en niet begrijpt dat mensen niet normaal vinden. Elf afleveringen waar hij geen woord Japans spreekt; als hij luidop spreekt is het Latijn (met een Japans accent, maar bon, dat vergeven we ze).

Een serie om met meer dan één mens samen naar te kijken, dan wordt het onweerstaanbaar grappig. Alleen is de leute er na een paar afleveringen wel af. Op die aflevering na waar hij een Japans hoogtechnologisch toilet gebruikt. Die is altijd grappig.

Bulgasal: Immortal Souls

Het heeft voeten in de aarde gehad. Ik heb de eerste vier of vijf afleveringen begin februari gezien, maar dan deed Netflix raar, kon ik niet naar de volgende in de reeks gaan, en stonden alleen de eerste twee in het overzicht.

Het verhaal gaat over een monster, de Bulgasal, dat generatie na generatie reïncarneert, en een man die eeuwen geleden onsterfelijk gemaakt is en gezworen heeft de Bulgasal te doden.

We komen in flashbacks te weten hoe en waarom, en tot in de laatste aflevering blijven er rokken van de ajuin onthuld worden. Mijn jongste dochter is er na de eerste aflevering meer gestopt omdat het “te veel Teen Wolf” was. Ik heb haar gezegd dat ze ongelijk heeft: goeie reeks, prachtige cinematografie, iedereen (zelfs de zeer slechte slechterik) is in tinten van grijs, en akkoord dat sommige acteerprestaties niet meteen topniveau zijn en akkoord dat het verhaal ongetwijfeld strakker had gekund, maar ’t is absoluut de moeite waard. Ik was ook zeer content van het einde.