Ik voel het aankomen wanneer er een Interactief Moment is en dan schuifel ik zo onopvallend mogelijk naar een verborgen plek, zodat ik niet mee moet dansen. Ik krijg de neiging om mee stoelen aan de kant te zetten als er weer eens een ingreep in de Ruimtelijke Ordening is. Ik leeg de Cara Pils-asbakken als ik er zie vol met chipszakjes, en als er afval op tafel lig, neem ik het mee naar de dichtsbijzijnde vuilbak.

Ik kan denk ik de rondleiding en de uitleg van wat er allemaal is en het voortraject en de bedoeling en het natraject gewoon met mijn ogen dicht doen. Ik krijg de neiging om mijn innerlijke studiemeester naar boven te laten komen en mensen zelf te gaan aanspreken. En ik, zo slecht met namen dat het geen naam heeft, begin de namen van de kandidaat-Belgen gewoon ook allemaal te kennen.

’t Is echt wel erg. Nog twee dagen, en ik weet nu al dat ik het ga missen.

En ik heb dan wel bijna altijd mijn fototoestel bij, maar foto’s nemen, dat komt er nooit echt van. Dedju.