De kindjes zijn er vandaag. En morgen. En overmorgen. Voor het gemak van het verwijzen: het meisje dat binnenkort vijf wordt, zal ik Z noemen, en de jongen die er vier wordt, noem ik A.

Vandaag was het boodschappendoendag, en dan Gentse Feestendag, en dan Batahlandag, en dan spelen op straatdag, en dan filet américan met frietjesdag, en dan verhaaltjesdag en slapen.

Morgen zal het ontbijten in het MIAT zijn, en dan zien we wel.

Op Batahlan hebben ze eerst op de molen gezeten (op reis naar Mozambique!), dan met twee wel drie kwartier staan dansen op het podium, tot zelfs Noël het een beetje beu was, en dan zijn ze gaan plensen in het bijna-olympische zwembad.

En dan was het voetballen-slash-basketballen op straat, en dan eten, en dan nog een verhaaltje voorlezeen en dan bed. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar het onverwachte zit in de kleine dingen: Z zat op mijn borst te tateren en toen trok ze haar pyjamavest naar boven en wat doet een mens dan? Juist, een prot op de buik.

Ze lag plat van het schaterlachen, en ze kwam maar niet bij. Tranen van het lachen.

Ze zei dat het de eerste keer was dat iemand dat gedaan had.