Spinnijdig word ik ervan. Pisnijdig.

Kwààd op mezelf. Een wee, zinkend gevoel, zo van oh… feck—alweer.

Ik typ veel te snel, ik heb de neiging om eigenlijk noch naar mijn handen noch naar mijn monitor te kijken, waardoor ik dus meestal noch volg wat ik schrijf, noch zie wat ik aan het doen ben.

En de automatismen van de programma’s die ik gebruik, vooral dan e-mail en instant messaging, zitten er zó diep in, dat ik praktisch altijd al op (ctrl-)enter geduwd heb als ik alsnog het getypte begin na te lezen.

En dan is het meestal zover: mijn boodschap is verstuurd met afgrijselijke typfouten erin. De meest voorkomende:

• letters omgekeerd: “we gana afkomne”, “we kunenn nite voro tine uur”
• klinkers in een woord omgewisseld: “vacutare”, “oppurtunity”
• woorden verkeerd van elkaar gescheiden: “he ti seen groo tboek”
• dubbele letters enkel gespeld: “allemal bestjes”, “gen grot gemis”
• gewoon woorden weggelaten omdat ik in het midden van mijn gedachtengang plots aan een andere formulering begon te denken
• …of combinaties van alle voorgaande

Grijs haar krijg ik ervan.