Ik krijg elke dag bezoek van de thuisverpleging. Dat hoort bij terminale ziekten en wondzorg en dingen, en uiteindelijk is het ook wel grappig: mensen leren kennen in schijfjes van vijf minuten hier, tien minuten daar, en dan anderhalve week later opnieuw.

Ik ben denk ik geen moeilijke patiënt, maar het kan toch echt niet gemakkelijk zijn, wat ze moeten doen hele dagen.

Omdat het niet zo enorm veel werk is en ik het ondertussen eigenlijk ook wel kan, hebben we het voorlopig op “om de twee dagen” gezet, en als dat lukt, dan houden we het zo.

Heel soms moet ik eens afbellen, omdat er iets te doen is en ik dus niet thuis kan zijn tussen halfacht en tien uur, wanneer ze normaal gezien komen.

Zo ook zaterdag, wegens verjaardagsfeest.

Ik bel dus, dat ik iemand verwacht maar dat het niet voor vanavond zou moeten zijn wegens niet thuis. De mevrouw van de dienst weet mij te zeggen dat ze verbaasd is, wegens dat ik helemaal niet opgeschreven stond om vanavond verzorgd te worden.

Mhu?

’t Scheen dat ik geen voorschift meer had. Oh, zei ik, geen probleem, ik moet dinsdag toch naar het hospitaal op Grote Controle, ik zal een nieuw voorschrift vragen. Dus stuur gerust maar weer iemand maandag, en tegen de volgende keer op woensdag heb ik weer een voorschrift en zijn we weer in orde.

Zo gezegd, zo afgesproken.

Daarnet ging de deurbel. En stond er iemand van de thuisverpleging aan de deur — één van de echt wel meer dan buitengewoon goede. Dat ze gezien had dat ik er niet meer op stond, en dat ze nagekeken had en gezien had dat ik geen voorschrift meer had, en dat ze mij dan maar een voorschriftje geschreven had, en dat ik het alleen maar moest laten ondertekenen door een dokter en dat het weer in orde was.

Ik was er van aangedaan, zo met de mensen inzitten.