Leeftijd, dat zijn dingen.

Ik heb het al heel mijn leven moeilijk met autoritten op weg naar klanten. Al meer dan twintig jaar slaag ik erin om in slaap te vallen in de auto, namelijk.

Het heeft er niet eens mee te maken of ik veel of weinig geslapen heb de dag ervoor: het is gewoon dat van zodra de conversatie stokt, ik naar buiten kijk, en hop, voor ik het weet zijn mijn ogen toe en ben ik weg.

Vroeger zat ik daar heel erg mee, met allemaal technieken om te doen alsof ik niet aan het slapen was, maar nu heb ik gewoon niet eens meer de moeite gedaan. Ik was naar de weg aan het kijken en toen was ik plots helemaal weggegzakt en dan waren we halfweg en dan werd ik weer wakker en waren we er bijna.

Ik hoop alleen dat ik niet gesnurkt heb. Ik zal het maandag eens vragen, voor de gemoedsrust.