Het boek dat verantwoordelijk was voor meer nachtmerries en angstzweet dan wat dan ook: The Black Stallion’s Ghost, deel 17 van de reeks The Black Stallion.

Serieus.

Ik had al de andere delen van de reeks na elkaar gelezen, en het was mij zelfs op jonge leeftijd al duidelijk dat ze met het boek slechter werden — maar toen kwam dit, en ik denk niet dat het overdreven is als ik zeg dat ik er jaren niet goed van was.

De held van het verhaal spendeert bijna het hele boek in de Everglades, niet dat ik er mij toen iets bij kon voorstellen wat dat was, komt een geest op een schimmel tegen, en dan wordt hij achternagezeten door een soort albryonale zak met een half-goddelijk wezen dat mensen dood doet gaan van angst.

De Nederlandstalige versie is uitgekomen toen ik negen jaar was, en ik heb er van het derde leerjaar tot denk ik het tweede middelbaar nachtmerries van gehad.

De cover alleen geeft mij nu nog rillingen.