In mijn tijd, zeg ik dan tegen de kinderen, waren wij blij met een doos wasknijpers om mee te spelen, en om de twee weken eens vijf minuten met de slazwierder.

Maar ’t is niet waar, natuurlijk. Of niet helemaal. Ik herinner mij dat ik graag met wasknijpers speelde, en dat ik inderdaad om de zoveel tijd eens aan de slazwierder mocht draaien, en dat ik uren met een grote doos knopen bezig kon blijven, maar daarnaast hadden wij een berg speelgoed.

Waaronder lego’s, ’t zal wel zijn.

Mijn favoriet zelfgemaakt model eind de jaren 1970 was dit klein ruimteschip:

Ik had er allemaal variaties van, met bevoorrading, en met dingen met wieltjes, en dan langere versies.

En nu heb ik geen flauw idee waar die lego’s allemaal naartoe gegaan zijn. Het staat mij bij dat we ze ooit aan iemand cadeau gedaan hebben. Damned.