Fijne ex-collega Jan liet mij weten dat het misschien wel iets voor mij zou zijn, en bijna tien uur spelen later: zucht, ja, ’t is iets voor mij.

Cultist Simulator is iets tussen een kaartspel en een roguelike en een incremental game (op papier is het eigenlijk voortdurend grinden en hopen dat de randomgetallengoden u welgezind zijn), met die proviso dat het ook nog eens helemaal in de occulte en lovecraftiaanse en negentiende-eeuwse sfeer zit.

Om een idee te geven, een aantal achievements die ik haalde:

Het begint met een tafel waarop een of meer kaarten en een dingetje waar een kaart kan ingesmeten worden, zoals hier als ik net herbegin als “Bright Young Thing” (’t is te zeggen: jonge nietsnut die leeft van zijn ouders):

…en met de tijd komen er meer en meer kaarten bij, en meer en meer van die hoopjes, voor Werk en Droom en Onderzoek en Spreken en Tijd en allerlei.

Tot de tafel begint vol te liggen, en ge in uw eigen hoofd een heel verhaal opgebouwd hebt, zoals hieronder, waar ik een dokter was die een hele occulte bibliotheek aan het aanleggen was maar voor de rest voornamelijk onder de radar aan het het proberen blijven was:

(En toen ging ik dood, want ik wist nog niet duidelijk hoe Dread in elkaar zat, en dat ik onvermijdelijk dood ging als ik drie Dread naast elkaar had — ik had het kunnen vermijden door wat opium te kopen en mezelf in slaap te dromen met als enig risico dat er zeer misschien iets nóg erger zou gebeuren, maar dat weet ik nu pas.)

Reviews liegen er dan ook niet om, zoals deze die de auteur grijnzend tweette:

Ik ben aan mijn vierde keer doorspelen door, denk ik, en ik begin het nu wel te snappen. Dit is wat me de laatste keer (daarnet) overkwam:

Ik had een Senior Position bij de firma Glover & Glover, ik verdiende goed mijn geld, had twee keer een acoliet van mij op pad gestuurd om de jongere meneer Glover te vermoorden, maar ze waren er allebei niet in geslaagd — en de politie begon mij op de hielen te zitten. Ik heb dan maar besloten in mijn lot te berusten en het occulte voor het occulte te laten, en me met al mijn passie op mijn werk toe te leggen.

Waardoor ik het spel “gewonnen” heb.

En nu wil ik gewoon opnieuw beginnen, en zien hoe ver ik in welke richting deze keer geraak.

Morgen misschien dan.