Een kleine existentiële crisis, deze avond. Zo van “waar ben ik eigenlijk mee bezig”? Ik las een aantal krantenartikels in New York Times en Standaard en Morgen, ik klikte vijf minuutjes rond op Twitter, en ik dacht dan aan al wat ik de afgelopen dagen en weken en maanden gedaan heb, en dat geen van de dingen die ik de afgelopen dagen en weken en maanden gedaan heb ook maar één ding veranderen aan de miserabele toestand van de wereld.
Niet dat ik weet of ik er iets aan zou kunnen doen, maar zelfs niet geprobeerd hebben, dat steekt.
Bah.
Bleh.
Behalve dat wel goed nieuws: donderdag beginnen de verbouwingen hier in alle ernst. We streven ernaar om zo snel mogelijk weer een bruikbare slaapkamer te hebben, en voorlopig slapen we op de grond in het achterhuis, onder Zelie. Ze zal stil mogen zijn, want ik moet morgen om zes uur weg.
Reacties
Eén reactie op “Een dipje”
“God, grant me the serenity to accept the things I cannot change,
Courage to change the things I can,
And wisdom to know the difference.”
Ge maakt het verschil in de kleine dingen. Minder vlees eten, spullen richting kringloop, uzelve engageren lokaal. Het lastige aan de sociale media’s is dat ge de indruk hebt dat ge het verschil maakt door hard te roepen. Of door drifting artikels te delen. Quod non. Het Interwebs verbindt de wereld ja, maar niets garandeert dat dat gelijk ook een goede zaak zou zijn. Toch zeker niet zoals sociale media dat doen. Het is beter om het Web zoals vanouds te gebruiken: bookmarks maken ipv recommendations volgen, minder op share of retweet duwen (wat zeg je daar trouwens Mee?), een pak mensen en topics muten die – hoe goed bedoelt ook – op uw gemoed inwerken, Twitter en smoelenboek apps van uw gsm gooien. Dat helpt.