In de lange rij afgrijselijkheden en misdadig gemiste kansen die op het conto van de de kiekens aan het hoofd van Game of Thrones te schrijven zijn, staat de manier waarop ze Euron Greyjoy verkloot hebben, ergens helemaal bovenaan.

Euron Greyjoy is een slechte, sléchte mens. Hij heeft er twee van zijn jongere broers regelmatig verkracht toen ze klein waren, en uiteindelijk heeft hij drie van zijn broers vermoord (tot nog toe, de vierde gaat er binnenkort ongetwijfeld aan). In een wereld waar kinslaying. Hij is er vast van overtuigd dat de regels niet voor hem gelden — welke regels dan ook. Hij beschouwt zichzelf als een God, en gedraagt zich ook als dusdanig.

The Forsaken is een hoofdstuk van een paar bladzijden lang uit het nog niet verschenen The Winds of Winter, en het is wellicht het beste hoofdstuk van alle hoofstukken van A Song of Ice and Fire.

Apocalyptisch.

Magistraal.

Euron is de antichrist in de wereld van George R.R. Martin. Absoluut angstaanjagend. Onberekenbaar. Gevaarlijk.

…en dan hebben ze een ongelooflijk goeie acteur, Pilou Asbæk, en dan maken ze van Euron Greyjoy een soort kruising tussen hofnar en Piet Piraat.

Zijn doel in de boeken is niet duidelijk, maar baas zijn over de hele wereld, die naar zijn beeld herschapen zal zijn, komt in de buurt. Zijn enige doel op televisie is in de onderbroek van Cersei geraken.

Het is om te bleiten zo erg.

Lees zéker The Forsaken trouwens. Zeker. Aeron, uit wiens standpunt het verteld wordt, is de ‘forsaken’ uit de titel, in de steek gelaten door de Verdronken God. Hij is de laatste overlevende broer van Euron, en hij is gevangen genomen na de Kingsmoot, waar de Iron Islanders Euron als koning gekozen hebben. En nu is hij gevangen aan boord van Euron’s vlaggenschip The Silence, samen met nog een hele reeks priesters van andere godsdiensten. The Silence, waar elk bemanningslid de tong uitgerukt is.