Ik was altijd al een duts, maar ’t is nu nog erger aan het worden.

Een paar jaar geleden ben ik aan mijn linkerarm geopereerd geweest: juist onder mijn pols hebben ze mijn slagader met mijn ader verbonden.

Dat heeft als gevolg dat ik mijn hartslag kan horen als ik in een stille kamer zit, en dat mijn hortslag voelbaar is door een hemd, een vest en een dikke jas daarboven: ik heb een soort pulserend hart-achtig orgaan aan mijn linkerpols zitten, en ik kan het geen moment van de dag vergeten.

Ik kan met mijn linkerhand geen macht meer zetten op dingen, en ’t is maar als ge dat voorhebt dat ge beseft hoeveel ge eigenlijk doet met uw linkerhand. Een schroef invijzen bijvoorbeeld: onmogelijk als het een beetje meer dan geen weerstand geeft.

En daar is nu een symptoom bijgekomen sinds een paar maand: ’t is gelijk dat ik een permanente blauwe plek heb op mijn ringvinger en middenvinger, en ik kan er bij moment helemaal niets meer mee doen. Soms doet zelfs typen op een keyboard doet pijn (gelijk vandaag).

Ik denk dat ik maar eens advies aan een dokter vraag, als we terugkomen van vakantie. Die mij wellicht zal zeggen dat het ouderdom is en dat ik er maar mee moet leven. En elke keer ik niet op een woord of een naam kan komen, vraag ik mij ook al af of het het begin van het einde is.

Ah well.