Ik had net 201 afleveringen van The Office gezien, en ik dacht, ik kijk eens naar iets anders.
I Hate Suzie kreeg goeie commentaren.
Drie afleveringen ver vroeg ik mij af waarom ik dit vrijwillig aan het doen was: een mens heeft wel sympathie voor de Suzie uit de titel, maar toch ook niet ongelimiteerde sympathie. Ze was een kindster, deed daarna iets SF-achtigs deed en speelt tegenwoordig in een B-zombiereeks, en kreeg recent een aanbod van Disney om een prinses te spelen — maar nu net zijn er compromitterende foto’s van haar gelekt op het interwebs. Compromitterende foto’s van haar met een andere meneer dan haar echtgenoot.
Natuurlijk voelt ge voor haar want niemand verdient zoiets, maar aan de andere kant: ‘t is toch wel een beetje een trien. Impulsief, onverantwoordelijk, vooral met zichzelf bezig. ‘t Is niet allemaal haar eigen schuld, maar er is toch véél haar eigen schuld. Van die momenten dat ge zegt nééééééééé, maar tegelijk ook dat ge begrijpt waarom ze doet wat ze doet: vanaf uw tienerjaren publiek bezit zijn, dat doet ongetwijfeld iets met een mens.
De acht afleveringen — shock, denial, fear, shame, bargaining, guilt, anger, acceptance — leiden ons door haar emoties. Ik heb ze op één dag allemaal na elkaar gezien en ahem ja, dat was een ervaring.
Zeer goed, uiteindelijk. Maar wél helemaal geen lichte kost. Ik lees links en rechts dat het humoristisch zou zijn: ik heb daar weinig van gemerkt, moet ik zeggen.