Arg. Ik heb veel te veel dingen die ik zou willen doen en niet genoeg tijd. Ik heb Baldur’s Gate III staan (zonder reviews te lezen, gewoon omdat ik zo goeie herinneringen heb aan Baldur’s Gate II), en ik zou daar eigenlijk veel tijd in willen steken, maar er is gewoon geen tijd.

Ik moest er aan denken terwijl ik naar Year Million aan het kijken was, een documentaire van National Geographic uit 2017: een soort hutsepot van hoe-het-zou-kunnen-zijn, gemaakt door mensen die (net zoals ik, vermoed ik) zeer veel sciencefiction gelezen hebben.

Maar ook: uitgebracht in 2017 en dus gemaakt in een periode dat er voor sommige mensen nog een excuus was om positief te zijn over de toekomst.

Of we met ons hoofd in een cloud zitten of met onze avatars in een metaverse: er zal altijd te weinig tijd zijn, en er zullen altijd klootzakken zijn die het voor iedereen zullen verbrodden.

Ik heb mij zwaar geërgerd aan de obligate stukken met uncanny valley-robots, en ik heb sommige stukken moeten fastforwarden wegens overdaad aan optimisme. En altijd en overal: goeie ideeën van tijd tot tijd (ah ja, gewoon putten uit jaren en jaren SF en filosofie en interessante mensen die nadenken over interessante dingen), maar dan commentaar dat van een ondraaglijke lichtheid is (“I think that’s exciting! but it’s weird, though!”) door mensen wiens opinie ik écht niet wil weten.

Zucht. Ik word met de dag een oudere mens, vrees ik.

3 reacties op “L’embarras du choix”

Reacties zijn gesloten.