Ik kon er niet naast kijken, toen ik Netflix opentrok: Bridgerton! Alleen al de aankondigingsbanner was genoeg om het te weten: dit is wellicht 100% mijn ding.

Kostuums, romantiek, vroege 19de eeuw, liefdesperikelen en hopelijk intriges: yay!

Het was helemaal wat het beloofde te zijn: schlock, cliché op cliché op cliché, een plot dat onmogelijk nóg voorspelbaarder kon zijn, dialogen waarvan niet alleen uw tenen maar uw hele voet en zelfs een stuk onderbeen spontaan van gaan krullen, geschiedenis waar niet eens meer een loopje maar eerder een marathon des sables mee genomen wordt — en ondanks dat alles: heerlijk.

Allemaal mooie mensen om naar te kijken, chemie die van de computermonitor spat als Regé-Jean Page en Phoebe Dynevor zelfs maar in elkaars buurt komen, en romantisch hé. Ik was content.