Mwoa.
Mwoa.
Er is een familie met een vader en een moeder en een zoon die in de stad woont, en ze gaan naar een mysterieus huis op den buiten, waar mysterieuze dingen gebeuren.
Ik vermoed dat het geen goed teken is zeker als een boek overkomt als een slechte pastiche van een Stephen King-boek van decennia geleden?
Ik weet niet goed wat het was, maar ik vond dit bovenal een saai boek. Er is iets met de vader wiens vader hem mishandelde, en de moeder die kunstenares is, en dat ze alletwee dingen hebben meegemaakt als kinderen. En dan de zoon die helemaal empathisch is en alles, en een stereotiepe behulpzame buur en een seriemoordenaar die de elektrische stoel krijgt maar dat het duidelijk is dat het niet het einde van zijn verhaal is.
Het is cliché op cliché op cliché. En minstens een paar honderd pagina’s te lang.
Als ik veel veel jonger was zou ik het misschien een griezelig gevonden hebben, maar nu dus niet. Ik had bovendien het gevoel dat ik oncomfortabel te veel heb de laatste tijd: soms lijkt het allemaal geschreven te zijn om verfilmd te worden. En sorry, maar jump scares op papier, dat werkt gelijk niet zo heel goed.
Neen dus: niet aangeraden.