Welwel, ik ben content. Het deed me enorm hard denken aan de robotverhalen van Asimov, maar dan vele keren beter.

En OK, dat is geen eerlijke vergelijking want Asimov begon meer dan 80 jaar geleden aan zijn robotverhalen, en het is dus logisch dat ze niet meer van deze tijd zijn. Maar toch: het fantastische The Bicentennial Man en de R. Daneel Olivaw-verhalen zindert hier door, in het conflict tussen robot en mens en vrije wil en parallellen met slavernij.

Het hoofdpersonage is een SecBot, een androïde veiligheisrobot met biologische onderdelen. Hij noemt zichzelf Murderbot, en de toon wordt al meteen gezet in de eerste paragraaf:

I could have become a mass murderer after I hacked my governor module, but then I realized I could access the combined feed of entertainment channels carried on the company satellites. It had been well over 35,000 hours or so since then, with still not much murdering, but probably, I don’t know, a little under 35,000 hours of movies, serials, books, plays, and music consumed. As a heartless killing machine, I was a terrible failure.

Het leven steekt hem tegen en hij kijkt vooral series — ik voelde al meteen een zekere band. 🙂

Ik vond het een zeer fijn boek. Boekje, eigenlijk, want de inhoud is zo ongeveer nét genoeg om een degelijke spannende televisie-aflevering uit te halen. Een novelette, dat ze zeggen.

Murderbot is getormenteerd en zit gewrongen tussen trouw aan zijn klanten en een algemeen gevoel van half constante paniek, half je-m’en-foutisme, en op het einde van het boek wordt de deur naar een vervolg zó opengezet, dat ik meteen na de laatste pagina aan het tweede boek begonnen ben. En qua worldbuilding is het ook helemaal in orde: ook daar shades of Blade Runner, echos of Alien, enorm veel dingen die ik al eerder las, maar fris genoeg gebracht om niet als afkijken maar als algemeen referentiekader te beschouwen.

Het smaakte naar meer, en laat dat nu net zijn waar er nog van is wegens nog drie korte en dan een langer boek!