Zozo. Ik zei dat ik nu even geen non-fictie meer zou lezen. Ik had ook geen zin om iets te lezen waar het einde nog niet van geschreven is. Ergens op mijn to do lijst van boeken stond een fantasy-trilogie van Mark Lawrence. Ik ben er bijna 100% van overtuigd dat ik zijn Broken Empire-trilogie ooit las, en ik ben er misschien wel 80% van overtuigd dat ik dat niet slecht vond, dus waarom niet, dacht ik.

Book of the Ancestor, deel 1, Red Sister, begint zo:

It is important, when killing a nun, to ensure that you bring an army of sufficient size. For Sister Thorn of the Sweet Mercy Convent Lano Tacsis brought two hundred men.

Ik was geïntrigeerd.

En dan begon ik te lezen, en ik was direkt verkocht: het is lang geleden dat ik een boek van bij de 500 pagina’s in één trok uitgelezen heb.

Fantasy, maar van die fantasy met iets van science fiction eronder: het verhaal speelt zich af op een wereld waar de zon aan het uitdoven is, waar heel de wereld een onleefbare vlakte is met kilometersdik ijs, behalve een band van een kilometer of 80 rond de evenaar, die ijsvrij gehouden wordt door een kunstmatige maan (eigenlijk een parabolische spiegel).

Verder ook veel schlechte schlechteriken en gebroken personages en intriges en Kerk en Staat en allerlei. Ik ben benieuwd naar het vervolg.