Ik was zo kwaad op mezelf toen bleek dat bij boek drie van de Black Witch Chronicles de reeks niet gedaan was, dat ik mij meteen had voorgenomen om een reeks van die auteur te lezen die wél al afgelopen was. Vandaar dat ik uitkwam op Throne of Glass: zeven boeken en nog wat ander grut, maar het laatste boek is al van 2018, dus geen groot risico dat het niet gedaan is.

“Fans of Game of Thrones and The Hunger Games will love it!” roept Colleen Houck, New York Times bestselling author of the Tiger’s Curse series op het voorblad, en wie ben ik om het woord van Colleen Houck, New York Times bestselling author of the Tiger’s Curse series in twijfel te trekken?

Het verhaal begint, tja, zoals ik wel meer verhalen heb weten beginnen. Celaena Sardothien is de meest gevaarlijke moordenaar ter wereld. Ze is ook nog maar 18 en ze zit in het begin van het verhaal al een jaar opgesloten in de zoutmijnen van Endovier (waar andere mensen het uiteraard nooit een jaar uithouden, dat spreekt vanzelf).

De knappe prins Dorian komt af en wil ze haar vrijheid geven, op voorwaarde dat ze meedoet aan een competitie om de nieuwe koninklijke moordenaar te worden. (Royal assassin klinkt beter dan koninklijke moordenaar, ahem ja.)

De competitie zijn een grotendeels naamloze groep ongeregeld van rond heel het land: dieven, militairen, veroordeelde moordenaars, yadayada. Ze worden vreemd genoeg ook nog eens allemaal getraind om mee te doen aan de wedstrijd, die gedurende ene periode van ettelijke maanden plaatsvindt, met om de zoveel tijd een verrassingsopdracht waar de slechtste afvalt, tot er twee overblijven die dan in duel zullen gaan met mekaar.

Celaena wordt getraind door Chaol Westfall, de knappe (tja, uiteraard) kapitein van de koninklijke wacht. En dan blijkt de prins (uiteraard) zowaar geïnteresseerd in haar.

Het was uiteraard meteen duidelijk wie de twee waren die gingen duelleren (spoiler: Celaena is één van de twee), wat de spanning wel wat wegneemt — blijkt dat Celaena (verrassing) Meer Is Dan Op Het Eerste Zicht Bleek. En dat ze haar best moet doen om niet té goed te zijn.

En dna plots: één van de deelnemers wordt gruwelijk vermoord. En dan nog één. En nog één.

The Game is Afoot!

We gaan daar heel eerlijk in zijn: het is slécht geschreven. Het plot hangt met haken en ogen aan mekaar. Het centrale element in het verhaal, die wedstrijd, begint met uitgebreide omschrijvingen van de opdrachten, maar verschuift op den duur zó naar de achtergrond dat het soms maar iets is in de zin van “ondertussen waren er weer drie opdrachten geweest”.

De relatie tussen Celaena en Dorian en Chaol is geforceerd, er hang nauwelijks romantiek of spanning of sex in de lucht. Celaena is uiteraard intelligent, grappig, knap, speelt prachtig muziek, etc. etc. Er wordt zeer hard gezegd dat Celaena de allerbeste is in haar vak, maar dat zien we niet: iets of iemand vermoordt blijkbaar mensen, maar iedereen kan zomaar haar kamer binnenkomen zonder dat ze wakker wordt. En als ze een hele zak (mogelijk vergiftigde, denk ik dan) spekken krijgt, eet ze die gewoon allemaal op.

Afijn. Het leest wel zeer snel.

Op naar het volgende!