We beginnen met Elide, die door haar oom zwaar mishandeld werd (genre gebroken voet en niet verzorgd maar heel de tijd in kettingen gehouden waardoor ze nu een misvormde kreupele voet heeft), die op weg is zowel naar Aelin (de koningin, die ze van haar noch van pluimen kent, maar waar ze mee wil meewerken) als naar Celaene (in opdracht van een personage dat in het vorige boek schielijk kwam te gaan). En natuurlijk beseft ze geen moment dat Aelin en Celaena één en dezelfde persoon zijn.

Onderweg komt ze Lorcan tegen, één van de collega’s van Rowan, ook eeuwen oud, en ge kunt u al inbeelden wat er gebeurt als een meisje van 18 een man van eeuwen oud tegen komt: ze worden onherroepelijk op elkaar verliefd.

(Het moet toegegeven: dat verliefd worden duurt wel meestal een heel boek, of soms nog langer. Geen instaverliefdheid bij Sarah J. Maas, of het moet zijn dat ze het pas achteraf toegeven, zo van “ik was eigenlijk al maanden geleden zeker dat gij de ware waart” “maar allez ik ook hoe zot jong”.)

Tegelijkertijd komt Aelin met gezelschap in Terrassen toe, en verwacht ze met grote trom verwelkomd te worden als koningin. Neen dus: er is een raad van edelmensen, en ze heeft stomgaweg niet genoeg stemmen om meteen een kroon op te eisen. Niét wat ik verwacht had, en (dus?) wel wijs.

Verder ook shenanigans rond de heksen, alwaar Manon Blackbeak (wat een fijn personage) en haar Dertien alsmaar dichter bij breken met de rest van de heksen komen — tot die breuk er onvermijdelijk komt. De manier waarop, en de details: *chef’s kiss*.

Ik dacht dat we in het tweede deel van het boek zouden terugkomen op Chaol, die met zijn nieuw lief afgezakt was naar de genezers van de Torre Cesme (om enerzijds te proberen zijn gebroken rug te genezen, maar anderzijds ook te proberen de machtige keizer te overtuigen om mee te vechten tegen de Schlechte Schlechteriken) — maar neen: niéts van Chaol in dit hele boek. We mogen hem dus in het volgende verwachten, vermoed ik.

Ja, ’t las weer snel. En ’t was weer van hetzelfde vat getapt (begin er zelfs niet aan als zinnen als “She was delicately built, small enough that he might have thought her barely past her first bleed were it not for the full breasts beneath her close-fitting leathers” u storen). En er zat iéts te veel deus ex machina in om geloofwaardig te zijn (Aelin doet álles achter rug van iedereen, krijgen we de indruk).

Maar ik ben een eenvoudige mens, zoals ik al meermaals gezegd heb. Ik kan daarvan genieten. Nog twee boeken en ’t is gedaan. Spannend! (Ook al omdat het einde zwaar shock! horror! was.)