Soms leest een boek gemakkelijk, en soms leest een boek niet gemakkelijk. Dit boek las niet gemakkelijk. Ik heb er acht dagen over gedaan om het uit te lezen. Niet omdat het zo enorm lang is, maar omdat ik gewoon geen goesting had om verder te lezen, als ik er in bezig was.

Het verhaal is anders wel iets dat mij normaal gezien zou aanspreken: iemand die bij haar moeder leeft in een klein dorpje in Western Queensland, krijgt een brief van haar verdwenen broer.

Haar twee broers zijn weg, en haar vader is ook weg. Hoe en waarom dat precies gebeurde, is niet duidelijk. Haar moeder is ook vreemd, en heel de omgeving is magisch-realistisch-achtig, met verdwijnend dorp, en mogelijks spookachtige honden, en mensen die haar en haar moeder verwijten monsters te zijn.

Een gothic verhaal, maar eens niet in een mistig Engeland of een donkere en vochtigz uithoek van Amerika, maar onder de blakende zon van Australië.

Het kan goed zijn dat ik er niet in the mood voor was, maar toch: meer dan een week over een klein boekje, dat is niet normaal. En het is niet eens dat het saai was of zo, daar gebeurde er te weinig voor en was het teveel atmosfeer.

Een boek dat in theorie beter is dan in de praktijk, vrees ik. Wellicht zorgvuldig in kaart gebracht wat op welke manier en wanneer moest gezegd worden, maar gelijk wat verloren in de structuur, en daardoor uiteindelijk gewoon te verwarrend. Onnodig verwarrend.