Er gaan hier ten huize regelmatig dingen verloren. Meestal is dat mijn eigen schuld, maar nog meestaller steek ik de schuld op iemand anders. Zo ben ik op dit moment een schrijfstok kwijt, die waarschijnlijk uit mijn binnenzak is gevallen toen ik mijn jas ergens gelegd heb en de binnenzakrits niet dicht had gedaan, en ben ik ook mijn Kindle kwijt, die waarschijnlijk uit mijn buitenzak gevallen is terwijl ik in de auto zat.

Zucht. Sandra en Zelie zijn boodschappen gaan doen, ze gaan in het voorbijgaan eens kijken in de auto om te zien of die Kindle er niet ligt, tussen stoel en vloer ergens. Ik had hem in ieder geval nog zaterdag, toen we naar ISPC trokken (onverrichterzake terug gekomen: we mochten wel binnen om ons te vergapen aan al de dingen die we wilden kopen, maar bij gebrek aan BTW-nummer mochten we niets kopen, dedjuë) — net zoals ik altijd mijn Kindle meeheb als ik om het even waar naartoe ga.

Net zoals ik altijd een boek meehad, toen ik nog geen Kindle had. Wat mij naadloos brengt tot opdracht nummer 8 van projectblogboek:

Boeken zijn onmisbaar voor mij. En de manier waarop ik de overgrote meerderheid van mijn boeken lees tegenwoordig, is op product/dienst/voorwerp Kindle.

Heel erg veel is daar niet over te vertellen: het voorwerp Kindle zag ik voor het eerst op mijn oud werk, waar er in 2008 een Kindle van de allereerste generatie lag, bij de andere toen-te-hebben gadgets (zo’n nutteloos plastieken beest dat notificaties gaf en zijn oren kon beweren, zo’n vierkantig ding in een beanbag waar kleine zwartwit-apps op konden, dat soort dingen). Gekocht in de VS, want niet te kopen in Europa (een liedje dat nog vaak zou voorkomen), en een erg lelijk voorwerp, vond ik toen:

…en weinig gebruiksvriendelijk: traag, verwarrende controls (een jog dial, een streep rechts van het scherm als progress bar dacht ik, een onhandig keyboard), en een lelijk scherm. Oh, en uiteraard waren niet alle boeken er op te lezen.

Nu ik er over nadenk, weet ik eigenlijk niet meer waarom ik minder dan een jaar later een Kindle 2 gekocht heb. Dat moest toen ook weer via allerlei kunstgrepen wegens enkel in de VS verkrijgbaar, maar toen ik hem uiteindelijk in handen had, was ik er machtig content van.

Het is een paar minuten gewoon worden aan het scherm, en dan is het precies zoals een papieren boek lezen, en even later wordt het veel beter dan een papieren boek. Een papieren boek, zeker als het een dik boek is, laat u geen moment vergeten dat ge een boek aan het lezen zijt: het gewicht, de pagina’s, de rug die riskeert te breken, etc, etc. En in bed is het nog erger: daar lees ik graag zonder bril, en omdat ik zo slecht zie dat ik bijna met mijn ogen op de pagina moet zitten, is het een hele miserie van bladzijde lezen, linkerbladzijde lezen, boek draaien, hoofd draaien, rechterbladzijde lezen, bladzijde omslaan, boek draaien, hoofd draaien, hand die moe wordt, aaargh.

Niet zo met die Kindle: lezen, klik volgende bladzijde, lezen, klik volgende bladzijde, herhaal. En een boek van tien of tienduizend bladzijden weegt even veel, met name: bijna niets.

Komt daar nog eens het gemak bij van nooit te vergeten waar ge in een boek zit, een ingebouwd woordenboek, notities: een groot gemak allemaal.

Een paar jaar later heb ik de volgende versie gekocht (omdat ik mijn oude kwijt was, dacht ik, maar hij is dan een paar maand later weer uitgekomen), en een paar jaar daarna de Paperwhite (omdat er een ingebouwde leeslamp in zat, en alweer voeten in de aarde), en dat toestel zou ik om het even wie aanraden die graag leest.

En nu ga ik binnenkort een Kindle Voyage hebben, jazeker, weer met voeten in de aarde. Met mijn ogen toe gekocht. Zo. En da’s dan wel weer genoeg reclame voor deze week, me dunkt.