Hola. Bit of a change of pace, this.

Spensa zit in een soort andere wereld, waar andere regels gelden. Ze ontmoet er de vorige piloot van haar AI-ruimteschip, maar hij is zijn geheugen verloren. Dat is wat deze wereld doet, blijkbaar: mensen verliezen stukje bij beetje hun geheugen. Ze weten niet meer wie ze zijn, waar ze vandaar komen, wat hun bestaansreden is. Ze moeten ook niet meer eten of drinken, verliezen alle besef van tijd, enfin: niet zo goed.

Of wel, natuurlijk, want eigenlijk is het niet zo’n slechte wereld. Veel spanning en avontuur, met piraten die risicoloos tegen mekaar vechten zonder ooit dood te gaan, dat soort dingen.

Spensa wil wél weg. Ze heeft daarvoor een schip nodig. En ondertussen leert ze alsmaar meer over wat het betekent om krachten te hebben, in een soort van Breath of the Wild-achtige situatie met plaatsen waar eeuwenoude verhalen en instructies achtergelaten zijn.

Ze wordt gevangen genomen slash infiltreert bij een groep piraten, en — verrassing! — maakt er alweer vrienden met — verrassing! — alweer net iéts te cute aliens.

Ik vond het niet slecht. Nog één boek en het verhaal is uit. Ik schat dat dat een degelijk boek zal zijn, met een degelijk einde. Zo veel vertrouw ik Sanderson wel.

Oh, en het ziet er naar uit dat het toch geen Cosmere-verhaal is, maar iets daarbuiten. Spijtig wel, ergens.