Het was een rustige kijkmaand, augustus. September zou wel eens minder rustig kunnen zijn.
Gezien:
- Rookie Historian Goo Hae-ryung. De macguffin is een boek over iets dat twintig jaar geleden gebeurde, en dat The Powers That Be ten allen koste willen verborgen houden. In Josean — Korea ruwweg van 1400 tot 1900 — is het de gewoonte dat al wat de koning en hoge medewerkers zeggen, door historici genoteerd wordt en dan in geheime archieven opgeslagen. De koning wil meer controle over zijn omgeving. Dat wil zeggen dat hij ook bij vrouwen aan het hof historici wil zetten, wat dan weer wil zeggen dat er vrouwen moeten toegelaten worden tot het ingangsexamen voor historicus. Hae-ryung is bij de eerste lichting.
Oh, en er ontstaat een relatie tussen haar en de kroonprins, die heel zijn leven In Het Verborgene leeft, maar een alter ego heeft dat stationsromans schrijft. Waar iedere vrouw in Korea voor valt, maar niet Hae-ryung.
We komen uiteraard te weten wat er twintig jaar geleden gebeurd is, en ’t is niet proper. En de historici spelen een heldhaftige rol.
Schoon, spannend, meer dan degelijk. - Extraordinary Attorney Woo. Briljante advocate met autismespectrumstoornis. Blijft verrassend uitstekend. Ik kijk vandaag naar de laatste twee afleveringen.
- For All Mankind: wat als de Russen eerst een amn op de maan hadden gekregen? Wel, zo blijkt, dan was de koude oorlog langer blijven duren en was de space race een ding gebleven. As mentioned before. Ik kijk nog altijd uit naar seizoen vier.
- Brain on Fire (film): meh. Had de helft van een mindere aflevering van House kunnen zijn.
- The Black Phone (film): uitstekend — ik ben het zoals vaak helemaal eens met de mannen van Redlettermedia.
- She-Hulk: Attorney at Law: Ik geef het nog een paar afleveringen, natuurlijk, maar ik ben niet echt overtuigd. Hoe graag ik Tatiana Maslany ook zie en hoe hard ik het haar ook gun.
- Echoes: zeven afleveringen en eurgh. Een eeneiige tweeling met elk een totaal ander karakter, maar dat ze er toch in slagen om heel hun volwassen leven lang elk jaar van leven te wisselen. In het begin om dat de ene een kind had en het kind niet aankon, en later zomaar omdat het een gewoonte geworden was. Shenanigans ensue, the drama is real, de suspension of disbelief is op den duur niet meer houdbaar.
- My Love from the Star: een alien die op aarde terechtkomt en vierhonderd jaar later bijna weer terug kan gaan naar zijn planeet, maar dan onverwacht een vrouw ziet die enorm hard lijkt op het meisje waar hij vierhonderd jaar geleden op verliefd was geworden. Ik zou het vier sterren op vijf gegeven hebben, ware het niet dat het een serie uit 2013 is, wat wil zeggen dat het hoofdpersonage een kapsel heeft waar het heel moeilijk mee leven is:
- House of the Dragon: ik weet wat er komt wegens het boek gelezen, maar ik vind het alvast zeer onderhoudend. Ook fijn dat ik nu zal zien wat er écht is gebeurd, en niet moet lezen tussen de lijnen van Septon Eustace (saai) en Mushroom (sensationalistisch en zwaar pro-Rhaenyra) en Runciter (officieel, anti-Rhaenyra en ook saai).
- Mr. Sunshine: ongelooflijk schone mensen (Lee Byung-hun, mrrawr, en Kim Tae-ri, mmm), maar ook ongelooflijk lange afleveringen (tot 1u40, dacht ik), en ook ongelooflijk véél afleveringen (24). Speelt zich af in de laatste jaren van Joseon en daarna, waar eerst Chinese en daarna Amerikaanse en vooral Japanse buitenlanders zich alsmaar meer mengen in de zaken in Korea, tot ze uiteindelijk gewoon het hele land overnemen.
Géén min of meer rooskleurige kijk van “oh Joseon was zó goed” in deze serie, in tegendeel: de endemische corruptie en mishandeling en het degoutante klassensysteem worden zwaar in de verf gezet. De hoofdpersonages zijn allemaal op de één of andere manier gebroken: kinderen met vermoorde verdwenen of afwezige ouders, en/of niet “écht” Koreaans wegens half-Japans, of wegens opgegroeid in de Verenigde Staten na gevlucht te zijn.
Het is de kroniek van een aangekondigd miserabel einde, natuurlijk: de hoofdmoot van het verhaal speelt zich af in het begin van de 20ste eeuw, en het zal nog decennia duren voor Korea die periode te boven komt (en één kant nog altijd niet, uiteraard).
Het was wél wat teleurstellend, zo meteen nadat ik de laatste aflevering had gezien:
Op de plank:
- The Lord of the Rings: The Rings of Power: tja, we zien wel zeker?
- Hotel Del Luna: Koreaans en met geesten en al
- House of the Dragon verder kijken
- She-Hulk: Attorney at Law verder kijken
- Run On: Koreaan en romantisch en met een sporter en een journalist en veel positieve communicatie, zegt mijn oudste dochter mij (as opposed to situaties die zestien afleveringen geleden hadden kunnen opgelost zijn als één van de twee partijen zijn of haar mond had opengedaan en gewoon gezégd wat er aan de hand is in plaats van stom te mokken).
- Only Murders in the Building: ik hoor goeie zaken.
- Tokyo Vice: Koreaans en misdaad
- Sky Castle: Koreaans en rijke mensen en drama en niet om te lachen
- Moon Lovers: Scarlet Heart Ryeo: Koreaans en historisch en episch wegens iedereen die iemand is, speelt mee