Ik doe er écht niet om, maar behalve tijdens mijn eerste week op mijn nieuwe werk begin augustus, ben ik tot nog toe al elke week twee dagen naar het werk gaan werken en drie dagen thuisgebleven.
Vandaag was het een werken op het werkdag. Ik heb eerst hard nagedacht over een uitgebreid zoekenformulier (ik ben er niet uitgeraakt), en dan was er een wekelijkse statusvergadering, en dan heb ik gekeken naar één bepaald inhoudstype op de website van UGent waar ik eerst van dacht dat er geen enkele instantie van was, maar uiteindelijk bleken er honderden van te bestaan en dat ze helemaal anders zijn dan ik had kunnen denken — en dan heb ik daar wat over doorgevraagd en uiteindelijk zit het erin dat er met echte gebruikers gaat gesproken worden, en dan was er in de namiddag nog een vergadering en tegen dat die vergadering gedaan was, was de werkdag gedaan en zoef zei de hele dag, ge kunt u niet inbeelden hoe rap het weer gedaan was.
Over de middag was het wel even schaamlijk: ik was naar Dendellais gegaan om een tros druiven en beleg en brood. Ik stond die tros druiven al half op te vreten aan de kassa (veel volk, ‘t scheelt dat er weer studenten in de stad zijn), en dan moest ik betalen en natuurlijk waren de kinders er met mijn bankkaart vandaan en had ik alleen maar een kredietkaart op zak. Dat ding weigerde te werken. “Het is ons bakskse”, zei de winkeldochter. Ik dus met de kaart naar de KBCgeldmuur naast Dendellais, maar helaas:
Ik had negatief goesting om daar nog een half uur te staan drentelen, dus ik heb de foto gemaakt die hierboven staat om hem te gaan tonen aan de winkeldochter, dat ze niet zou denken dat ik zomaar weggelopen was. ‘t Begon al goed: ik was volgende de elektrische saloondeuren van Dendellais blijkbaar te enthousiast in het naar binnen lopen, want het groot alarm ging af. Met lichten en sirenes. In het naar binnen gaan, herhaal ik even voor de zekerheid.
Afijn, ik mijn telefoon met foto getoond, gevraagd of ik mijn aankopen niet moest terugleggen (neen), niets gepiept over de half opgegeten tros duiven, en dan weer geprobeerd naar buiten te gaan. De plastieken saloondeuren zijn éénrichting. Grr. De rijen aan de kassa’s zijn lang en dik en ik had geen goesting om zeventien keer “sorry” te zeggen, dus ik naar de zelfuitcheck. Maar twee keer “pardon excuseert mag ik keer door merci bedankt” moeten zeggen, en dan gezwind door de zelfuitcheck gestapt en naar buiten.
Dacht ik. De zelfuitcheck is een moordkuil voor mensen die geen ticketje van de zelfuitcheckrobot gekregen hebben: onmogelijk er uit te raken, noch aan de ene noch aan de andere kant. De winkeldochter die dáár van dienst was, heeft mij duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet in op mijn plaats was en helemaal verkeerd bezig was in mijn leven.
⁂
Weet zij veel. Ik heb een zeer fijne dag gehad.
Ik ben trouwens naar de S5 gegaan alwaar ik een oceaan van studenten getrotseerd heb om een broodje met kaas te kopen met geld dat op mijn personeelskaart stond.
Payconiq!