Ik ben een tijd geleden gevallen en dan was mijn rug katsjee en dan heb ik een jaar in hospitaal en zetel en bed gelegen en alles.

Er is nog altijd vanalles kapot in mijn rug en al, en ook lastig: een tijd later bleek dat mijn nieren naar de zak waren. Terminaal nierfalen, ’t zijn dingen, en zie mij naast chronische pijn nu ook nog chronisch ziek zijn jong!

Er zijn allerlei heroïsche operaties gebeurd en ik bespaar u de details, maar waar het nu over gaat: het zag er lang naar uit dat ik zeer binnenkort aan de dialyse zou gehangen worden, en daar heb ik dan ook een arterioveneuze fistel voor aangemeten gekregen.

Dat is waar ze een slagader en een ader doorknippen, en die dan met elkaar verbinden dat dat zou opzwellen en gemakkelijk zijn om naalden in te steken. Dat geeft ook rare resultaten: ik kan niet veel inspanningen meer doen met mijn linkerhand, ik kan links geen uurwerk dragen, en waar ader en slagader met elkaar verbonden zijn, groeit dat maand na maand. Het is nog lang niet zo erg als de meest griezelige afbeeldingen die Google u ongetwijfeld voor kan schotelen, maar toch. Het pulseert ook voortdurend en het maakt ook verschrikkelijk veel lawaai, en het is daarnaast gewoon pijnlijk en lastig.

Nu is mijn niersituatie sinds een tijd gestabiliseerd. Pas op, nog altijd terminaal nierfalen hé, maar wel in die mate stabiel dat onmiddellijke dialyse er niet in meteen inzit. En dan is zo’n fistel — een alsmaar groeiende ballon vol bloed, eigenlijk — vanuit hemodynamisch standpunt niet zo’n goed idee.

En dus zei de nefrologe bij mijn vorige controle dat dat ding eigenlijk ook wel weg zou mogen, dat als het weer nodig is, we er wel ergens anders één steken.

Dus heb ik vandaag maar een mail gestuurd naar een vaatchirurg om dat allemaal uit te leggen en te vragen hoe we verder gaan om die arterioveneuze fistel weg te smurfen. Als ik het goed begrepen heb, is dat de verbinding doorknippen, en dan, euh, de slagader afbinden? En de ader laten afsterven?

I dunno.

Spannend wel. Ik kijk alleen niét uit naar de verdoving. Bij het plaatsen was dat een lokale verdoving van de arm, maar om die verdoving te kunnen toedienen, was het met een stompe naald onder stroom in mijn oksel koteren tot ze de juiste zenuws gevonden hadden.

Dat misschien liever niet meer. Dan liever totale narcose.