Ik kwam vanmorgen toe in het hospitaal, met mijn werkrugzak vol computer en leesboek en oplaadkabels, en met mijn armen vol met mijn oorkussen van thuis, wegens als een mens moet blijven overnachten is het altijd een gmeak van zijn eigen oorkussen mee te hebben.

Inschrijving zonder probleem, kamer in zonder probleem, nog eens de vragenlijst overlopen (neen ik rook niet, neen ik heb nooit gerookt, neen ik drink niet, ja ik drink soms wel eens een glas maar niet elke week of zelfs elke maand, ja ik ben al eens geopereerd, neen ik heb niets gegeten of gedronken sinds middernacht, etc., etc. etc.).

Ik weet dat die mensen het waarschijnlijk nog meer beu zijn om het telkens te moeten vragen dan ik het lastig vind om het telkens te herhalen, maar ik weet waarom ze het doen, dus no problemo hier.

Operatie waarschijnlijk rond een uur of 11, kreeg ik te horen.

En dan kwam ineens iemand binnen die bloed ging trekken, en die op wel tien plaatsen op mijn lichaam tsjoepen heeft gezet om mijn hard na te trekken. Waarom? Geen idee.

Waarom? Aha — de aap kwam even later uit de mouw: normaal gezien had ik dat een paar dagen geleden laten doen, wegens operatie en narcose en al. Ergens communicatie-iets, blijkbaar, en het moest alsnog nu in extremis. Operatie dus een paar uur verzet, grr.

Maar hey, ik had toch alle tijd van de wereld, dus opnieuw: no problemo.

Uiteindelijk dan toch in de namiddag naar de operatiezaal gereden — mét mijn kussen, en in de kussensloop mijn Kindle meegesmokkeld, ik heb geleerd van vorige ervaring uren aan ene stuk naar een uurwerk liggen kijken in recovery.

Operatie was een uur of twee, denk ik. Ik ben tegen het eind in slaap gevallen. Niet dat het met volledige narcose was, wel dat ik redelijk moe was. Ik heb ook, denk ik, allerlei vragen gesteld waar ik op dat moment echt in geïnteresseerd was en die niet belachelijk waren, maar for the life of me weet ik niet meer wat de vragen of de antwoorden waren. Ze hebben mij ook iets gegeven om mij rustig te houden, ik vermoed dat dat aardige dingen met het geheugen doet. Anesthesie jong, het is een aardige zaak.

Maar hey, ik lig op mijn kamer terug. Met een verband waar mijn slagader is afgebonden en mijn ader binnenkort zal aan het ontsteken en afsterven zijn. En een drain en al.

Niet overleden in de operatie. Pijn aan mijn arm, maar blijkbaar niets vergeleken met de pijn die nog moet komen. Oui châle si.