Ik trok mijn Netflixen open en ik werd de serie Copycat Killer aangeraden. Synopsis van de eerste aflevering: An upright prosecutor, a stubborn reporter and a jaded cop — their paths begin to cross after the shocking discovery of a severed hand in a gift box.
Okay, klinkt op het eerste gezicht wel interessant. Ik begin te kijken en ik merk direkt van hang on, andere taal dan ik gewoon ben. Geen Koreaans, geen Japanees, wel Chinees. Ook niet de vaag niet-menselijk aandoende gezicht van K-Drama’s zonder poriën en met haarstijlen die op het half jaar te dateren zijn.
Wel lelijke en mooie mensen door elkaar. Die zweten. En niet-prefecte huid blijken te hebben in close-up.
En dan moest het eigenlijk nog beginnen. Corruptie, niet van het karikaturale soort maar van het vieze soort waar mensen aan dood gaan. Een seriemoordenaar die niet alleen dreigt mensen dood te doen, maar dat ook doet. Op redelijk ahem gruwelijke manieren, met psychologische en fysieke marteling en verkrachting en mutilatie. Met media die een vieze rol spelen, en zeer zeer veel hopeloosheid.
Bij momenten om stil van te worden. Brr.
Wel goed, daar absoluut niet van. Maar bij momenten om stilletjes stil van te worden.